Ik ben geboren en getogen in het Belgische Maasland. Uit mijn jeugd in Neerharen, Lanaken, herinner ik me een deurtje van een keukenkast waar ik met in stukjes geknipte stikkers een abstract werkje op maakte dat mijn ouders lange tijd lieten staan, of de installaties met stenen en zand en dergelijke, waar ik dan kleine handgeschilderde figuurtjes bijzette in een avontuur verwikkeld dat zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelde. Ik staarde naar de constructies en af en toe verplaatste ik iets.
Tijdens mijn hogere studies in Leuven experimenteerde ik met (voornamelijk zwart wit) fotografie. Uit het afval van een bank als gevolg van een bomaanslag slechts een paar stadsblokken van mijn kot, haalde ik het binnenste van een lichtbak: een halogeenlampje samen met ronde lens en een transformator. Het sterke licht dat hiermee kon projecteren diende me in mijn spel van licht en schaduw bij het fotograferen. In Leuven ben ik ook beginnen schilderen. Ik herinner me een schilderij op doek gemaakt te hebben dat ik nu 'rood schilderij' noem. In gaf het terloops weg aan iemand die het opmerkte op mijn kot. Ik probeer nog steeds te achterhalen wie dat eigenlijk was aan wie ik dit zowat eerste schilderij gaf. Ik had er graag een foto van gehad. Toen ik mijn studies beëindigd had in Leuven heb ik de meeste van die 'schilderijen' achtergelaten aldaar. Daar zaten ook experimentele zaken bij gemaakt met choco en zo. Niet echt iets dat ik toen wou bewaren.
Tijdens de jaren in El Salvador zette ik de combinatie van fotografie en schilderen verder. Qua schilderen noem ik dit mijn embryonale periode. Het leken dikwijls wel cellen en splitsingen van cellen. De improvisatorische aard van mijn werk was reeds aanwezig. Ik herinner me mezelf schilderend aan een tafeltje op het terras van de woning die Lieve en ik met met Jan Seynaeve deelden in San Salvador, met op de achtergrond een sporadische oorlogsactie op de flanken van de vulkaan waarop er een goed zicht was vanaf dat terras. Inspirerend land.
Terug in België heb ik een jaar in Jette gewoond. Ik herinner me daar door een kaars per ongeluk een brandvlek op een schilderijtje aangebracht te hebben en dan een cassette of zo vol gesproken te hebben, filosoferend tot dat de brandvlek geen beschadiging maar een onderdeel van het schilderij geworden was. Als ik er nu aan terug denk is deze houding een rode draad te noemen.
Toch zag ik mezelf in heel die tijd niet als een 'kunstenaar'. Het is in Tegucigalpa dat er een omwenteling gekomen is in de wijze waarop mijn werk tot me sprak en in rol die ik als eeuwige twijfelaar plotseling duidelijk voor me zag in deze wereld.
JB 27-03-2013
Info
Expo
Exposities
Expositie 'Vroege werken'
Informatie expositie 'Tegucigalpa 1994-1998'
Informatie exposities
Informatie expositie 'Vroege werken'